"Tak
wiele już zostało zrobione i czasem trudno odnaleĽć własn± ¶cieżkę.
Dlatego warto poznać drogi ludzi, których do¶wiadczenia pomog± unikn±ć
błędów i odnaleĽć nasze własne korony i bieguny".
Marek Kamiński, W drodze, , za: Korona Ziemi, pod red. Steve'a Bella, Pascal 2001.
Zapraszamy do udziału w konkursie dla internautów. Start już 27 marca 2006!
Tej najbardziej popularnej drogi na szczyt, wy¶miewanej przez
ignorantów jako "drogi jaków", nie powinno się lekceważyć. Jest ona
niezmiernie długa, a czyhaj±ce na niej niebezpieczeństwa s± bardzo
różne.
Steve Bell
Trasa, któr± pod±ży zespół wspinaczy Falvit Everest Expedition 2006
jest wiernym odtworzeniem pierwszego udanego wej¶cia na szczyt z roku
1953 (Edmund Hilary i Tenzing Norgay). Spo¶ród tras dostępnych od
strony Nepalu jest to najdłuższe przej¶cie Południowo-Wschodni± Grani±
z Przełęczy Południowej. Wybór dłuższej trasy pozwoli zespołowi na
lepsz±, sukcesywn± aklimatyzację.
Jednym z największych zagrożeń tej drogi jest lodospad Khumbu położony
pomiędzy Baz± a Obozem I. Tworz±ce go spiętrzone ogromne bloki lodowe
mog± przemieszczać się i zderzać ze sob±. Po minięciu niebezpiecznego
lodospadu trasa pod±ża Kotłem Zachodnim w kierunku szczytu Lhotse, na
¶cianie, którego s± umiejscowione 2 kolejne obozy. Po opuszczeniu 3
obozu uczestnicy pokonuj± Żebro Genewczyków i zakładaj± ostatni obóz na
wysoko¶ci 8000 m w Przełęczy Południowej Ostatni etap wspinaczki to
dotarcie do Wierzchołka Południowego i pokonanie niebezpiecznego Uskoku
Hillary'ego.
;)
